De internationale normen voor het exploiteren van luchtdiensten tussen landen zijn in 1944 door de ICAO vastgesteld. Sindsdien zijn bilaterale overeenkomsten voor luchtdiensten de belangrijkste manier geweest om de luchtvervoersrelaties tussen staten te reguleren.
De bilaterale overeenkomsten voor luchtdiensten die het internationale luchtvervoer tussen twee landen regelen, hebben vaak beperkingen opgelegd aan de routeopties, de vluchtfrequentie en de aangewezen luchtvaartmaatschappijen voor elke partij. Deze beperkingen hebben het concurrentievermogen en de efficiëntie van de luchtvaartindustrie in beide landen aangetast.
Een van de belangrijkste sectoren waarin landen strijden, is luchtvervoer, aangezien dit aanzienlijke economische en politieke implicaties heeft. Doorgaans heeft elk land een of meer nationale luchtvaartmaatschappijen, luchtvaartmaatschappijen die eigendom zijn van of gesteund worden door de overheid, die hun belangen behartigen in bilaterale of multilaterale overeenkomsten. Deze overeenkomsten hebben tot doel het marktaandeel en de voordelen van de aangewezen luchtvaartmaatschappijen van elke partij in evenwicht te brengen.
De internationale luchtvervoersmarkt is de afgelopen 30 jaar meer geliberaliseerd, aangezien veel regeringen de voordelen van marktwerking hebben erkend bij het vormgeven en versterken van de groei van luchtdiensten. In een geglobaliseerde economie zorgt dit voor meer efficiëntie, innovatie en concurrentie in de luchtvaartsector.
Het "Open Skies"-beleid, dat in 1992 door de VS is ingevoerd, heeft luchtvaartmaatschappijen in staat gesteld onbeperkt toegang te krijgen tot elke route tussen de twee landen die een dergelijke overeenkomst hebben ondertekend. Dit beleid heeft beperkingen op capaciteit, frequentie of prijs weggenomen, waardoor luchtvaartmaatschappijen vrij kunnen concurreren en consumenten meer opties kunnen bieden.
De interne luchtvaartmarkt van de EU, die in de jaren negentig tot stand kwam, heeft de luchtvervoerssector in Europa getransformeerd door de bilaterale overeenkomsten tussen EU-lidstaten te vervangen door een gemeenschappelijk regelgevingskader. Dit zorgde voor meer concurrentie, lagere tarieven en meer connectiviteit voor passagiers en bedrijven.
De EU heeft haar externe luchtvaartbeleid geleidelijk uitgebreid om het af te stemmen op andere landen en regio's. Het heeft alomvattende en liberale luchtvervoersovereenkomsten gesloten met verschillende derde landen, vooral die met een hoog groeipotentieel. Dit proactieve externe luchtvaartbeleid is een cruciaal onderdeel van de luchtvaartstrategie voor Europa.
Wordt vervolgd
Commentaires